Şanlıurfa için öyle bir fikir attı ki ortaya... Şehir bunu konuşacak!

Gazete İpekyol köşe yazarı Abdullatif Yılmaz, bu haftaki köşe yazısında Şanlıurfa'nın kentsel peyzajına yönelik dikkat çekici bir öneri sundu. Yılmaz, şehrin park, refüj ve kamu bahçelerinin işlevsiz süs bitkileri yerine, bölgeye özgü meyve ağaçlarıyla donatılması gerektiğini belirterek, yetkililere "Göze değil, gönle hitap eden projeler istiyoruz" diye seslendi.

YILMAZ: BETONUN GÖLGESİNDEKİ ÇOCUKLARA DOĞAYI HATIRLATALIM

Yazar Abdullatif Yılmaz, yazısında mevcut durumu eleştirerek, "Bugün parklarımızı süsleyen ağaçların çoğu ya iğne yapraklı ya da çiçekli ama işlevsiz. Zakkum gibi bazıları güzelliğinin ardında zehir saklar" ifadelerini kullandı. Betonlaşmanın arttığı şehirlerde çocukların doğadan ve meyvenin kaynağından uzaklaştığını vurgulayan Yılmaz, bu projenin sadece bir yeşillendirme faaliyeti olmadığını, aynı zamanda yeni nesillere toprağın bereketini ve sabrı öğretme misyonu taşıdığını belirtti.

Yılmaz, "Neden çocuklarımız ağaçtan doğrudan elma koparıp yemesin? Neden çocuğunu okul kaydına götüren bir anne veya baba, okul bahçesindeki incirlerden koparıp çocuğuna yedirmesin?" dedi.

İşte Yılmaz’ın yazısının ilgili kısmı:

“Hayal kurmak bedava derler. Ama bazı hayaller öyledir ki; bedelini ödemeye gönüllü olursunuz. İşte tam da böyle bir hayalin peşindeyim. Şöyle ki; Şanlıurfa'nın parklarını, refüjlerini, kamu kurumlarının bahçelerini meyve ağaçlarıyla donatmak. Evet, zeytin, nar, incir, elma, armut, erik ve daha niceleri... Betonun gölgesinde büyüyen çocuklara, doğayı yeniden hatırlatmak için.

Şöyle bir düşünelim. Bugün parklarımızı süsleyen ağaçların çoğu ya iğne yapraklı ya da çiçekli ama işlevsiz. Zakkum gibi bazıları güzelliğinin ardında zehir saklar. Akasya, çam ya da yabancı türler gölge yapar ama hayat vermez. Oysa toprağımız bereketli, iklimimiz cömert, halkımız toprakla barışık. Neden çocuklarımız ağaçtan doğrudan elma koparıp yemesin? Neden sabah namazına giden biri caminin bahçesinden bir erik koparmasın, neden çocuğunu okul kaydına götüren bir anne veya baba, okul bahçesindeki incirlerden koparıp çocuğuna yedirmesin?

Bu öneri yalnızca estetik değil, sosyolojik, ekonomik ve hatta kültürel bir meseledir. Çünkü meyve ağacı dikmek, yalnızca bir fidan yetiştirmek değildir. Aynı zamanda tabiata saygının, üretime olan inancın, birlikte yaşamanın bir simgesidir. Bir zeytin ağacı, gölgesinde barışı çağırır. Bir incir ağacı, hafızayı tazeler. Sumak, alıç, iğde gibi ağaçlar ise unutulmuş birer masalı yeniden anlatır.”

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ…