Kendisiyle karşılaşmamın üzerinden bir yılı aşkın bir süre geçti.
Günlük hayatın tüm aşamalarında insan kıymetinin, insana verilen önemin, Materyalist batı aklında yer bulmayan “merhamet” kavramının toplumumuzda da unutulduğu, mazide kaldığı bir süreçten geçiyoruz.
Maddi bir beklenti içinde olmadan topluma karşı ödev bilinciyle çalışan, üreten, mesaisine uyan, aldığı maaşın hakkını son kuruşuna kadar hak etmek için didinen bireyler görmek samanlıkta iğne aramakla aynı olduğu bir zamanda kendisiyle karşılaştım.
Günümüz iş hayatının ve çalışma ahlakının tamamen maddiyata endeksli olduğu, hizmetin yüzeysel, baştan savma, özentisiz bir şekilde verildiği bir zamanda böyle insanlarla karşılaşmanın büyük şans olduğundan bahsediyorum.
Sağlık sektörüyle akraba olacak derecede yakınlaştığım son bir yıllık zaman diliminde, yaşlı bir teyzenin yıllar önce aldığı tedavide yaşanan talihsizlik sonrası yürüme yetisini kaybettiğini, belden aşağısının tutmadığını, Urfa deyimiyle kötürüm kaldığını, kendilerinin büyük gayret ve emeği ile beraber zar zor anlayabildik.
Yaşlı teyze ile beraber onlarca Hastane ve Doktor ziyaretlerimde karşılaştığım profiller içerisinde beni şaşırtacak şekilde çalışma azmi, işine bağlılığı, gece gündüz demeden hastasını takip etmesini, onunla ilgili diğer meslektaşları okusun diye yazdığı sayfalarca raporu görünce; acaba ben kiminle muhatabım? Bu kişi gerçekten günümüz insanı mı diye çok defa düşünmeden edemedim.
Hiçbir akrabalık bağı, yakınlığı, maddi tek bir kuruş ilişki içinde olmadığı hastası için Personeli yorulmasın diye kaydı kendisi açan, hastası için arayıp MR’dan sıra alan, başka hekimlerle görüşen, il dışındaki arkadaşlarından defalarca görüş alan, mesaisinin dışında hastasını kabul eden, onu onlarca dakika dinleyen, israf olmasın diye kullanılmış kağıdın arka sayfasına yazdıran, gece yarıları yazdığı raporları, derlediği tetkik sonuçlarını gönderen, bana 7/24 ulaşabilirsin diyen,
Hatta ve hatta başka bir hastanede Hastası yatarken onu ziyaret eden bir hekimden bahsediyorum.
Kendilerini “Akademik kariyerimi sağlama aldım artık konumumu ranta çevirme zamanı” demeyen bir insan olarak tanıdım.
Yaşadığım ülkenin ve devletin imkanlarıyla bir yere geldim, onların maaşını alıyorum, çalışarak daha fazlasını insanlara sunmam lazım, kendimi geliştirmem lazım diyen bir insan imajı oluşturdu bende…
Ümidim pek yok ama sizin gibilerin sayısının artmasını diliyorum, FTR uzmanı Sayın Doç. Dr. Alpaslan YETİŞGİN kardeşim…
0 Yorum