Gönlün en tenha kuytularında gizlenen niyetler, henüz sınanmamışsa; onlar, bir masumiyet değil, bir bilinmezliktir. Zira insan, yalnızca methiyelerle, yalnızca içsel nutuklarla değil, ateşle yoğrularak; yani imtihanla, yani günahla yüzleşerek kendini bilir.
Nice mümin vardır ki, dilinde tesbih, alnında secde kokusu taşır da henüz kalbinin en müşkül köşesiyle yüzleşmemiştir. Nefs, sabırla bekler; zaman ise bir sabıkadır: Vakti geldiğinde, öyle bir günah çıkar ki arz-ı endam eder önümüzde, o vakit anlarız hakikatin ne denli çetin ne denli sarsıcı olduğunu. İşte tam orada, niyetin suretiyle fiilin hakikati çarpışır. Ve insan, sınanmamış bir temizliğin, hakiki bir temizlik olup olmadığını sorgular.
Ey kalbinin duvarlarına haramın gölgesi dahi düşmemiş mütedeyyin! Bil ki günahın rüzgârı yüzüne değmedikçe, imanının ne kadar sağlam olduğunu bilemezsin. Göz, harama nazar etmedikçe iffet kolaydır; el, harama uzanmadıkça cömertlik meçhuldür; dil, gıybetle sınanmadıkça sükûtun değeri tartılmaz.
Bir arif şöyle demiştir: “Rüzgârı görmeyen duvar, sağlam sanır kendini.” İşte insan da öyledir; kalbini tanımaz, arzularını imtihan etmedikçe… Bu yüzdendir ki yüce hikmet sahibi Rab, kullarını bazen zelzeleyle, bazen zilletle, bazen de zenginlikle sınar. Çünkü kimisi fakirlikte değil, bollukta düşer. Kimisi çamurda değil, kürsüde kaybeder ruhunu.
İmanın mürekkebi yalnız ilimle değil, tecrübeyle de yazılır. Sınanmamış bir iman, sırlı bir sandıktır; içinde ne olduğunu ancak açıldığında anlarsın. Ve o sandığı açan da çoğu zaman bir zaaftır; bir bakış, bir öfke, bir imkân… Günah, kapını çaldığında, vicdanınla aranda set yoksa; işte orada başlar hakiki mücadele.
O hâlde kimse, sınanmadığı bir günah üzerinden kendine şeref biçmesin. Kimse, “ben yapmazdım” kolaycılığıyla ruhunu aklamasın. Zira Allah, kimseye vermediği bir ateşin içinde yanmamışken cennet vaadinde bulunmaz.
Velhâsıl kelâm…
Sınanmadığınız günahın mümini sayılmazsınız.
Zira gerçek temizlik, kirle karşı karşıya gelenin gösterdiği vakardır. Vesselam…
0 Yorum