Bir toplum yargı eliyle hizaya getirilebilir mi?
Kendi kendimize soralım: İnsanları mahkeme salonlarıyla, hapishanelerle, tehditlerle susturmak mümkün olsa bile, bu huzur mu getirir, yoksa kin ve öfkeyi mi büyütür?
George Orwell’in 1984 romanında devlet, vatandaşı sürekli gözetler, korku ile sindirir. Hayvanlar Çiftliği’nde ise güçlü olan, kuralları kendi çıkarına göre değiştirir, diğerlerini susturur. Michel Foucault’nun Hapishanelerin Doğuşunda anlattığı gibi modern iktidarlar, insanları görünmez bir disiplin ağıyla kuşatır.
Ama tarihin bize gösterdiği gerçek nettir: Toplumu zorla hizaya getirmeye çalışan her iktidar, eninde sonunda kendi kurduğu düzenin altında ezilmeye mahkûmdur.
Bugün Türkiye’de de benzer bir tehlike var. Bugün muhalefeti susturmak için yargıyı sopa gibi kullanılırsa, bu toplumun fay hatlarını derinleştirmekten başka işe yaramaz. Çünkü bu yöntem, milleti birleştirmez, aksine kamplaştırır. Bir taraf kendini mağdur, diğer taraf ise baskıcı görmeye başlar. Sonuçta kaybeden yalnızca taraflar değil, toplumun tamamı olur.
Eğer bu gidişat devam ederse, yarın birbirimize güvenemeyen, birbirimizi ötekileştiren, “lübnanlaştırılmış” bir ülke ile karşı karşıya kalırız. Ekonomik kriz yetmezmiş gibi, sosyal ve siyasal krizler de eklenirse, huzur diye bir şey kalmaz.
Buradan açıkça söylemek gerekiyor:
Ne iktidar, ne muhalefet toplumun gerilmesinden kazançlı çıkmaz.
Her çatışmanın sonunda galip yoktur; iki taraf da kaybeder.
Huzursuzluk, provokasyon ve kutuplaşma Türkiye’nin geleceğini çalar.
O yüzden aklı başında insanlar devreye girmeli. Siyasetçiler, gazeteciler, kanaat önderleri ve en önemlisi vatandaşlar, gerilimin değil çözümün tarafında durmalı. Çünkü bu ülkenin geleceği, kavga edenlerin değil; bir arada yaşamayı başarabilenlerin omuzlarında yükselecektir.
Bizim ihtiyacımız olan, birbirimizi susturmak değil, birbirimizi anlamaktır.
Hapishanelerle, tehditlerle değil; adaletle, diyalogla ve saygıyla yol almak zorundayız.
Türkiye ancak bu şekilde barışı ve huzuru tesis edebilir.
Vesselam...
