Hayatın koşuşturmacası içinde kendimizi çoğu zaman ihmal ediyoruz. İş, aile, sosyal çevre… Hep birilerine yetişmeye çalışırken en temel ihtiyacımızı, yani kendimize anlayış göstermeyi unutuyoruz. Ne zaman hata yapsak ya da beklentileri karşılayamasak, kendimize acımasızca yükleniyoruz. “Beceriksizim, yetersizim, hiç işe yaramıyorum,” diye içimizden geçen ses, çoğu zaman en sert eleştirmenimiz haline geliyor.
Peki, başkalarının hatalarını hoşgörüyle karşılayabilirken, neden kendimize aynı şefkati göstermiyoruz? İşte bu noktada, öz şefkat devreye giriyor. Basitçe söylemek gerekirse, öz şefkat, kendimize bir dostumuza gösterdiğimiz anlayış ve sıcaklığı göstermek demek. Hata yaptığımızda, “Olur böyle şeyler, insanlık hali,” diyebilmek, düşüp kalktığımızda kendimizi yerden kaldırmak… Çünkü kusursuz olmamak insana özgü bir durum. Hepimiz hata yapıyoruz, hepimiz zorlanıyoruz. Bunu kabul etmek bile, yükümüzü hafifletiyor.
Araştırmalar, kendine şefkatli yaklaşan insanların stresle daha kolay başa çıktığını ve ilişkilerinde daha sağlıklı sınırlar kurduğunu gösteriyor. İlginç bir şekilde, öz şefkat insanı tembelleştirmiyor. Aksine, kendimizi yargılamadığımızda daha cesur oluyor, başarısızlık korkusuna kapılmadan adımlar atabiliyoruz.
Bazen kendimize nazik davranmanın en basit yolu, içimizden geçen sözlere dikkat etmek. Kendinizi “Yine mahvettin, hiçbir şeyi beceremiyorsun” diye eleştirdiğinizde, bir an durun ve düşünün: Bu cümleyi sevdiğiniz birine söyler miydiniz? Muhtemelen hayır. Öyleyse kendinize de söylemeyin.
Hayat zaten yeterince zor. Bir de kendi kendimizin düşmanı olmaya gerek yok. İçimizdeki o sert yargıç yerine, şefkatli bir dostun sesini yükseltelim. Çünkü en uzun yolculuğu kendimizle yapıyoruz ve bu yolculukta kendimize eşlik edecek en iyi şey, sevgi ve anlayış.
Kendinize nazik davranmayı unutmayın!
