Etrafındaki bütün dostlarının teker teker evlenip yuvasını kurduğunu gören Veysel, hayatının belirsizlik ve ucu bucağı olmayan bir boşluğun içine aktığını görmesi yüzündeki acı tebessümleri artıyordu. Arkadaşı ona “Eee, Veysel’im, sen ne zaman evleneceksin, bak kimse kalmadı çevrende bir tek sen kaldın, yalnızlık Allah’a mahsustur, işi elde edeyim bunu hal edeyim evlenirim diyerek ömrün otuza dayandı” Veysel’in yüzündeki acı ifade bir de çaresizliğin verdiği ekşi surat belli ki arkadaşının söylediği sözlere alınmasına sebep olmuştu. Veysel’in cevabıysa yüz ifadesi kadar acıydı. “ Doğru birini bulursak evleniriz be kardeşim, taktığın şeye bak” hiç kimse Veysel’in söylediği bu sözleri takmadığı kesindi Veysel dışında. Doğru kişiyi bulmak neydi? Doğruyu bulmak nasıl bir yol almakla meydana gelirdi? Zihnin içinde binlerce ne üdüğü belirsiz cevaplanmamış ya da cevabı beklenen sorular doluydu.
Veysel’in bu hayattan beklentisi sadece ertelemeydi. İşimi elde edeyim derken kurmak istediği iş yeri, borçlarımı bitireyim derken yeni borçların gelmesi, evimi alayım derken ev fiyatlarının uçması daha nice erteleme sorunundan kaynaklı gecikmiş olan bir evlilik öyküsü, insan evliliği geciktirmemeliydi. Hem biyolojik olarak hem de psikolojik olarak yaş ilerledikçe yaşanacak pürüzlerin sayısı da artmaktaydı. Doğru kişi yalnızca bir bahaneydi aslında. İnsan gerçekten doğru kişiyi ararken kendisine bu soruyu yöneltmeliydi. – Ben gerçekten doğru kişi miyim? Bu soruya verdiği cevap insanın bulacağı yol arkadaşının da profil ve karakterini belirleyecekti. Çünkü davul bile imtihan dışında dengi dengineydi. Veysel, ceketinin iç cebinden çıkardığı tekel markalı ince izmaritli sigarasını dumanlarken en sonunda arkadaşına “kaderimizde yazılıysa evleniriz” sözüyle geceye damgasını vurmuştu. Gerçekten en doğru olanı buydu. Ancak burada da bir hikmet suali mevcuttu. Kader gayretle hemhaldir. Eğer bir sonucun elde edilmesini istemekteysek o sonuç için bazı soruları cevaplayıp bazı zorluklarla mücadele etmeyi de göze almalıydık.
