Oda seçimleri olmasa bazı başkanların yüzünü görmeye hasret kalmış esnafı. Onlar da vekiller gibi seçimden seçime ortaya çıkıyor.
Onca canı yanan esnaf var; vergilerden, primlerden, siftahsızlıktan bir gün çıkıp açıklama yapmadı bunlar. Tek derdi statü, protokol, silah ruhsatı ve rant olan var. Bir belediye başkanının veya valinin ziyareti için başkanlık yarışını göze alanlar var.
Esnaf kadar gariban bir kesim yok. Başkanlarını böylesi ziyaretlerde görünce sevinip, dertlerine çare arandığını sanan zavallı esnaf; bilmiyor ki onun derdi oğlunu, kızını işe koymak, odanın parasını istediği gibi harcamak, silah ruhsatı almak, hatta protokoller de üst düzeylerin kendisine "ooo başkanım hoş gelmişsiniz" denmek...
Toplumun sessiz gücü kuşkusuz esnaf. Çünkü ülkenin en büyük topluluğu. Ama gelin görün ki ne gücünün ne de ezildiğinin farkında.
Ekseriyeti özellikle Mehmet Şimşek'in ekonominin başına geçmesi ile kan ağlayıp kara bağlıyor. En garibanlarına bir de basit usulden çıkma zorunluluğu getirildi. Bunca şeye rağmen (en azından yakından takip ettiğimiz Şanlıurfa'da) tek açıklama yapan çıkmadı.
Hükumetin aldığı bir kararı geri çekmesi için açıklama yapmayı suç, hakaret etmek veya terör propagandası yapmak zanneden zavallı başkanlar var.
Bazen o tip başkanlara denk geldiğimizde tavsiyede bulunurken; açıklamada lütfen deyin, istirham ediyoruz deyin, lütfederseniz deyin, rica ederiz deyin diyoruz. Yeter ki esnafın sesi olun, çığlığı olun, feryadı olun, hahosu-havarı olun diyoruz.
Durum o kadar vahim!
Şimdi seçim vakti, yine çıktılar meydana ama açıklamalar yapmak üzere değil, oy kapmak için hediyeler vermek için, yemekler vermek için, hatırı sayılı kişileri araya koymak için. Seçime rağmen kolay kolay koltuğunu bırakan olmadığı gibi koltuğa yeni oturan da öncekilere benziyor zamanla. İstisna var elbette şükür. Ama istisna!
Ne diyelim!
Allah, esnafa; (kişisel çıkarları için başkanlık edenlerden) sandıkta intikamını alma feraseti versin. Amin diyelim hep beraber.
