2022 yılında Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından Şanlıurfa’nın ilçelerine doğalgaz müjdesi verildiğinde, herkeste büyük bir heyecan uyandırdı. Vatandaşlarımız sevindi. Ama ne yazık ki bu umut, kısa sürede toza toprağa, çukura çamura gömüldü.
Bugün ilçelerimizin hali ortada. Plansız, programsız, denetimsiz yürütülen doğalgaz çalışmaları, bir hizmet olmaktan çıkmış; adeta vatandaşa çileye dönüşmüştür. Kış aylarında kazılan yollar, kapatılmayan çukurlar, düzeltilmeyen tümsekler… Bu manzara bir iki sokakta değil, neredeyse her mahallede karşımıza çıkıyor.
En büyük bedeli kim ödüyor?
Yaşlılar, hastalar, engelliler, hamile kadınlar.
Bir yerden bir yere gitmek cesaret ister hale gelmiş. Ambulans girerken zorlanıyor, vatandaş yürürken düşme korkusu yaşıyor. Bu mu hizmet?
Bir de işin daha vahim tarafı var:
Doğalgaz firması, her evin önüne hat çekmesi gerekirken, “talep olursa” mantığıyla çalışıyor. Yani önce vatandaş abone olacak, para verecek, ondan sonra belki hizmet gelecek. Bu yaklaşım kamu hizmeti değil, ticari kurnazlıktır. Sonuç ne oluyor? Yolu kazılmış ama gaz gelmeyen sokaklar, yarım bırakılmış işler, mağdur edilmiş insanlar…
Peki belediyeler nerede?
Belediye başkanları bu tabloyu görmüyor mu?
Vali, kaymakam bu ilçelerde yaşamıyor mu?
Bu rezalet nasıl görmezden geliniyor?
Doğalgaz artık bir lütuf değil, bir korku unsuru haline gelmiş durumda. İnsanlar bozuk yolları gördükçe “abonelik yaptırmasam mı?” demeye başladı. Bu, kamusal bir projenin kendi ayağına sıkmasıdır.
Buradan açıkça söylüyorum:
Bu memlekette herkesin bir sorumluluğu var.
Yetkili olanlar yetkisini, denetimle yükümlü olanlar görevini yerine getirmeli. Firma denetlenmeli, belediyeler sorumluluk almalı, devletin kurumları sahaya inmelidir.
Kimse vatandaşın sabrını sınamasın.
Kimse bu çileyi “normal” göstermeye kalkmasın.
Doğalgaz, bu halkın kabusu değil; hakkıdır.
Ve artık bu kabusun bitmesi gerekiyor.
