Gerçek engel bedende değil, insanın kendi kalbinde başlar.
İnsanın yüreği engel tanımasın…
Kendi duyguları, düşünceleri ve davranışları insanın önünde set olmasın. Çünkü sevgiyle, samimiyetle aşılmayacak hiçbir zorluk yok aslında.
Ne ilginçtir ki; hiçbir engeli yokken hayatı kendine zehir eden de insandır. Var olmanın kıymetini bilmeyen, sahip olduklarına şükredemeyen, sevgisizliğin içinde kaybolup giden yine insandır.
Ama bir de vardır ki insan…
Tüm zorluklara rağmen hayata tutunan, “Ben buradayım” diyebilen, eksikliği olsa da yaşamının rotasını kendi iradesiyle çizen güçlü yürekler… Acılarını, sızılarını, eksiklerini taşısa da bunları büyüten değil, dönüştüren insanlar…
Engel, yüreğe düşmediği sürece geriye kalan her şey sadece bir eksiklikten ibarettir. Asıl engel, insanın kendi varlığının farkına varamaması, nimetin kıymetini bilmemesidir.
Bugün uzuvları kusursuzca işleyen birçok insan, ancak onu bilinçsizce kullanıp kaybettiğinde yokluğunun farkına varıyor. Oysa bir başkası, hayata gözlerini zaten bir eksiklikle açıyor; biz onlara “engelli bireyler” diyoruz. Peki ya sahip olduklarını kaybettikten sonra kabullenemeyenlere, varlığının değerini ancak yoklukla anlayanlara ne demeli?
Bu noktada tekrar dönüp bakmak gerekiyor:
Her şeyden önemlisi insanın kalbidir.
O engelli olmasın yeter ki…
Gerisi mutlaka yolunu bulur.
Buradan bütün güçlü yüreklere sesleniyorum:
Hissedebiliyorsanız,
Düşünebiliyorsanız,
Akledebiliyorsanız,
Üzülebiliyorsanız,
Sevinebiliyorsanız…
Varsınız. Ve var oldukça, mücadele de umut da yaşar.
Bütün engelli yüreklere kocaman bir helal olsun. Hayatın bütün ağırlığına rağmen dimdik durdukları, var olmanın şükrünü taşıdıkları için…
Kendine merhamet et…
