Yılın son günleri her zaman birbirine benzer. Takvim yaprakları inceldikçe cümleler çoğalır. Geride bırakılan yılın muhasebesi yapılır, ardından yeni yıla dair uzun bir temenni listesi çıkar ortaya: Yeni umutlar, yeni hayaller, yeni başlangıçlar… Sanki takvim değiştiğinde her şey kendiliğinden düzelecekmiş gibi. Oysa yeni bir yıl, ancak ona nasıl hazırlandığımız kadar yenidir.
Buram buram tarih kokan kadim şehrim, gözlerini bembeyaz bir sabaha açtı. Hiç alışık olmadığımız bir kar heyecanı yaşattı halkına. Şehir bu hâliyle bambaşka güzeldi. Yeni yıla bir gün kala yağan kar, sokakları sessizliğe; insanları ise umuda bürüdü. Şehrin üzerine serilen bu beyaz örtü, sadece doğayı değil, düşüncelerimizi de kapladı. Saf, temiz ve masum bir niyet gibiydi.
Her şeyin üzeri örtülmüş, geçmişin yükü sanki kısa bir süreliğine unutulmuştu. Beyazın verdiği o dinginlik, yılın bu son günlerinde içimizi ısıtan nadir anlardan biri oldu.
İnsan umutla yaşar. Umut, hayatın ağırlığını katlanılır kılan en güçlü duygudur. Herkesin içinde sakladığı bir “geçecek” sözü vardır; çünkü inanmak, çoğu zaman yüzleşmekten daha kolaydır. Sağlık dileriz, huzur dileriz, mutluluk dileriz. Yeni yıl gelince, tüm bunların kendiliğinden hayatımıza gireceğini sanırız. Sanki sadece dilemek yeterliymiş gibi…
Ama çok azımız durup kendine şu soruyu sorar: Bu umutlar için ne yaptık? Ne kadar çaba sarf ettik? Hangi yanlış alışkanlıktan vazgeçtik, hangi doğruyu hayatımıza kattık, hangi sorumluluğu gerçekten üstlendik? Umut, sadece dile getirildiğinde mi büyür; yoksa emekle mi kök salar?
Her yıl aynı temennileri tekrar etmemizin sebebi belki de budur. Beklentilerimizi büyütürken, onları taşıyacak zemini hazırlamıyoruz. Sonra gerçekleşmeyen hayalleri kadere, zamana ya da şansa yüklüyoruz. Oysa umut, beklemek değildir. Umut, hazırlanmak ister. Değişmek ister. Bedel ister.
Yağan bu kar, insana şehrin daha çok iyilik ve güzellik tarafını hatırlatıyor. Saflığı, temizliği, masumiyeti… Eğer bir yıla umutla ve sevgiyle bakacaksak, önce kendimize bakmalıyız. Yeni kararlar almak, hayatımıza yön vermek, yanlışlarımızla yüzleşmek zorundayız. Değiştirmek istediğimiz her ne varsa, yanında bir o kadar da çaba olmalı. Niyet etmek, yapmanın yalnızca başlangıcıdır.
Eski yılı karla uğurladık. Yeni yıla beyaz bir sayfa açtık. Bu sayfa tertemiz; henüz yazılmamış, henüz kirlenmemiş. Nasıl dolacağı ise bizim elimizde. Kendimize iyi gelelim; çevremize, annemize, babamıza, kardeşlerimize, arkadaşlarımıza ve bütün insanlığa… Bir kar tanesinde bulduğumuz umutları dört bir yana dağıtalım. Nefesimiz, umutlarımıza yoldaş olsun.
Koca bir yılı geride bırakıyoruz. Önümüzde, yönünü bizim belirleyeceğimiz yeni bir yıl var.
Haydi, 2026’yı daha farkında olarak yaşama çabasını hep birlikte gösterelim.
Ve unutmayalım: Emek verilmezse, en güzel umut bile güneş doğduğunda sokaklardan çekilen kar gibi eriyip gider.
Kendine merhamet et.
