UMUDUN ADI; AYDA…

Gözlerin Ayda, gözlerin bir ülkeyi aydınlatır gibi... Ve umudumuzu ayağa kaldırır gibi... İçimizde yağmur serinliği... Allah'ım her daim inandık, iman ettik sen Rahman Rahimsin... Mehmet KAYA “Yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe” Deprem ve felaket ve acı… Ve ölümler… Umut; bittim dediğin yerde açan bir çiçektir… Yeter ki umuda inan, yeter ki tüketme ümitlerini, yeter ki zifiri karanlığın ardından doğacak olan güneşe inan, güne inan... AYDA; umudun adı, Ayda; inancın, azmin, sabrın adı… Ayda; 91 saat boyunca altında kaldığı tonlarca ağırlığındaki binadan sağ salim çıkışı ile mucizenin adı… Seni yaşatan Allah’a hamd olsun, seni o küçük bedeninle o daracık yerde koruyan, hayatla bağını koparmayan Allah’a şükürler olsun… Depremin ortaya çıkardığı manzara sonrası, ne çok acı var dediğimiz, umutların tükendiği, katlanılması güç görüntülerin her tarafımızı sardığı bir demde, bir küçük kız çocuğu, yok, yok kendisi küçücük ama yüreği kocaman bir bebek aslında… Umut oldu, varlığı ile yokluğumuzu gösterdi bize, küçüldük… O küçüktü biz büyük ama öyle işte, izlerken küçüldük, görüntüler karşısında çocuklar gibi ağlarken küçüldük, onun o küçücük parmakları ile hayata tutunuşunu izlerken küçüldük… O’nun altından çıktığı tonlarca ağırlığa aldırmadan gülüşüne ağladık, küçüldük… O’nun umudunun karşısında hayata karşı umutsuzluklarımıza bakarken küçüldük, onun “istediğin bir şey var mı” sorusuna; köfte ayran istediğini işitince “sınırsız ihtiyaçlarımız” geldi aklımıza, küçüldük… Ah güneş yüzlü kızım ve sonra, anne deyişin vardı, artık olmayan anne deyişin, annenin ölüm haberini verdi ekranlar, gülen yüzüne baktık, küçüldük… Ayda’yı unutmayacağız, bizi kendimize getiren, Allah’ın içimizdeki sesi olan merhameti yeniden ve yineden iliklerimize kadar hissettiren, bize yeniden farklılıklarımızı unutturan; bizi sevgide, merhamette, yardımlaşmada birleştiren koca yürekli kızı ve yüreklerde çiçek açtıran o gülüşünü unutmayacağız… Sen umut oldun, sen bütün tükenmişliklere bir cevap oldun, sen karanlıklara aydınlık oldun... Sen bize rehber oldun, bittim, tükendim, umudum kalmadı diyenlere umut oldun sen… AYDA! Sen bize her ne olursa olsun hayata tutunmayı öğrettin. Sen minicik bedeninle tonlarca betonun altında günlerce kaldıktan sonra gülebilmeyi öğrettin. O ne güze gülüş öyle, o ne güzel tebessüm, hayatımızı aydınlattın, karanlıkta kalmış yüreklerimize ışık oldun... Yeniden hatırlattın ve yeniden öğrettin bize; Allah umudunu kesmeyenlerin ümididir… Hoş geldin çocuk iyi ki, geldin iyi ki tutundun hayata iyi ki o güzel gülüşünle bize insanlığımızı hatırlattın. Biz büyüklere çok şey öğrettin be güzel kızım… Yüreğin gibi, güzel yüzün gibi çok güzel bir ömrün olsun inşallah…