Şairim ben, şiirlerim gerçeklerden beslenir,
Hece ve kafiyeler, söze ve süse kalıptır.
Asıl ruha hitaptır, dış zahire seslenir...
Ruhumu okşayan söz, ezele bağlılıktır!
Şuur olmazsa şayet, şiir’ de neyin nesi?
Şiir şuur’dan aksa, olur sözün adresi.
Nice şair adamlar uğradı da bu hana,
Şuur bilmez rical’in, tez tükendi nefesi!
Bu yol öyle bir yol ki, iniş yokuşu çetin,
Dertli olanlar anlar, maruf içre hikmetin.
Dertsiz olan anlamaz, keder ile mihnetten,
Şair dert yüklü kambur; çile ile hasretin!
Her dertli adam gibi, kalemim dert yüklüdür,
Bizi dertliler anlar, onlar da az görünür!
Şu gurbet diyarında, dertsiz yaşamak da ne?
İnsan bilsin ki her fert, dert ile yükümlüdür…
Şuur dedim, şiir dedim vesselam,
Hikmetten besleniyorsa, değerlidir her kelam.
Hikmettir, âşıkların tek teselli pınarı,
Hikmet pınarından su, içenler bulur meram!
Mizariyim dertliyim, derdimi dertli anlar,
Şuur’a vurgun Şair, kalemiyle dert yazar!
Dert sahibi şairler, daima gurbetteler,
Şu geçici âlemse, dertliye dert Pazarlar…
Ey hikmet diyarından, bize uğrayan garip,
Bilesin ki, dünyada her şey kısmet ve nasip.
Nasibi iyi yerde arayanlar şad oldu,
Nasib bilmezse insan, neylesin kısmet nasip?
Şairim ben, dertlerle acılarla büyüdüm,
Derdi dert edinenle, nice sene yürüdüm.
Bizi yolda terk eden, yolda olduğu sandı,
Marifet geçmekteyse? nice kaçıklar gördüm….
Şair adam, uğra sen Şuurun Vatanına,
Hikmetten gelen ilham, yetişsin imdadına.
Şuursuz şiir ise, sihrin bir ürünüdür?
Hakkı haykırmayan söz, yükselmez hak katına!...
